Długotrwałe przebywanie w środowisku obcojęzycznym ma mieć podobny wpływ "homilopatogenny", choć taka możliwość wydaje się mocno wątpliwa (Jakubik, 1997). W świetle współczesnych badań psychologicznych, podobnie nie uzasadnione jest poszukiwanie związku między rodzajem niepełnosprawności a określonym typem zaburzeń osobowości (Roessler i Bolton, 1978). Tworzenie się bowiem struktury homilopatycznej zależy od bardzo wielu czynników: wcześniej ukształtowanej osobowości, czasu powstania kalectwa (choroby przewlekłej), jego rozmiarów i rodzaju, gwałtowności jego wystąpienia (powolne czy nagłe, np. powypadkowe), reakcji psychologicznej na uszkodzenie organizmu oraz środowiska, w jakim żyje osoba niepełnosprawna.

Sugeruje się także nieco odmienny pogląd, uznający określone rodzaje niesprawności organizmu za wystarczającą przyczynę nieprzystosowania inwalidy do otoczenia. Słuszność tego stanowiska podważa jednakże m. in. Shontz (1977), który opierając się na analizie bogatego piśmiennictwa, wykazuje, że struktura osobowości ludzi przed i po nabyciu kalectwa charakteryzuje się dużym stopniem stabilności, a nieprzystosowanie osób niepełnosprawnych jest tylko czasowe. Autor podkreśla, a nie jest w swojej opinii odosobniony (por. Kowalik, 1991), że negatywne doświadczenia związane z inwalidztwem mogą być niekiedy nawet korzystne dla dalszego rozwoju osobowości.