W piśmiennictwie psychiatrycznym, niezależnie od arbitralnych podziałów czy klasyfikacji chorób psychicznych, wyodrębnia się czasem swoisty typ zaburzeń osobowości określany mianem homilopatii (por. Bilikiewicz, 1989; Cwynar, 1980; Jakubik, 1997). Homilopatia (gr. homilejn - obcować] - to nieprawidłowy rozwój osobowości na skutek kalectwa lub przewlekłej choroby somatycznej (Jakubik, 1997, s. 93), spowodowany czynnikami utrudniającymi prawidłowe obcowanie ze środowiskiem lub zakłócającymi relacje między jednostką a otoczeniem społecznym. Ten rodzaj zaburzeń osobowości obserwuje się przede wszystkim u młodzieży (Kwatyra, 1981; Susułowska i Przetacznikowa, 1967; Szwarc, 1985; Urlińska, 1987), choć nierzadko występuje również u dorosłych (Jakubik i Szwarc, 1989).