Opisowe ujęcie osobowości, mimo poważnych słabości teoretyczno-metodologicznych, przeważa obecnie w psychiatrii, stanowiąc wygodną - chociaż heurystycznie bezpłodną - płaszczyznę porozumienia między psychiatrami o różnych poglądach teoretycznych (np. zwolennicy koncepcji typologicznych czy psychoanalitycznych również posługują się opisem zaburzeń osobowości w kategoriach cech) oraz w miarę dogodne rozwiązanie kliniczno -pragmatyczne. Jednym ze skutków tych słabości jest powiększająca się liczba klinicznych postaci zaburzeń osobowości, z których niektóre, jak np. osobowość pograniczna (Jakubik, 1996) czy osobowość aleksytymiczna (Jakubik, 2002) budzą poważne kontrowersje diagnostyczne. Podobne wątpliwości dotyczą także tzw. homilopatii czyli osobowości homilopatycznej.